Emoties ontstaan primair in je lijf.
Het is gewoon energie die beweegt in je lijf door iets wat je raakt.
Net als bij een steentje wat je in het water gooit.
Het water was er al, je gooit er een steentje in en het water verandert.
Het water is de energie in jouw lijf.
En het steentje is de emotie die binnenkomt van buitenaf.
Een emotie refereert altijd aan een reeds eerder opgedane ervaring.
Dus iets uit het verleden wordt ‘aangeraakt’.
Het steentje is dus niet eens de emotie, maar gewoon iets wat iemand doet of zegt wat een geparkeerde emotie in jou raakt.
En waar bevinden die emoties zich dan zo ongeveer?
In je romp.
Het onderste stukje, je bekken bodem, daar zit je angst.
Herinner je maar eens een angstig moment.
Herinner je je dan dat je een heel naar ‘onderbuikgevoel’ kreeg?
Dat is die angstenergie die in beweging gezet is.
Het stukje er net boven, dus de bovenkant van je onderbuik (net onder je navel),
daar zit het piekeren en tobben.
Als je lekker (nou ja, lekker….!) aan het piekeren en tobben geslagen bent of je je gewoon ernstig zorgen maakt om iets, dan ervaar je een heel naar en zwaar gevoel in dat gebied.
We krijgen dan vaak ook last van onze darmen, ‘het niet los kunnen laten’ van iets.
Daarboven, dus net boven je navel tot onderaan je borst, daar zit boosheid.
Als iemand iets naars tegen je zegt of er gebeurt iets waar je boos door wordt, dan voelt het daar als een ‘energetische vuistslag’ in je maag.
Ter hoogte van je borstgebied zit de onrust.
Als je onrustig bent, dan voelt het als ‘vlinders in je buik’, maar dan een stukje hoger.
En daarboven, dus van borst naar keelgebied, daar zit je verdriet, we herinneren ons allemaal wel een ‘dichtgeknepen keel’ gevoel als we ergens verdrietig van werden.
Oké, dit is dus primair waar de emotie ontstaat of aanwezig is en voelt als een hele nare gewaarwording, zowel geestelijk als fysiek.
Dit willen we niet voelen en dan gaan we het daar weghalen.
We gaan weerstand geven aan die emotie en verplaatsen hem naar ons hoofd, naar mind.
En daar gaan we er eens een heel mooi verhaal van maken, dan pas komt het verhaal erbij en is de emotie niet meer puur een energie.
Nou, de mind heeft als functie om sommetjes te uitrekenen, huisnummers te onthouden, namen te onthouden. wiskundige formules en andere feiten te onthouden en zelfs om mooie verhalen te verzinnen, maar niet het verwerken van emoties.
En dat is wat we dan eigenlijk willen gaan doen als we onze emoties gaan ‘overdenken’, iets totaal onnatuurlijks.
Dat gaat hem dus niet worden om 3 redenen:
- Er ontstaat een concentratie van energie in je hoofd die er niet uitkan.
Energie kan er niet uit via je hoofd, alleen via de onderkant van je lijf, dat is gewoon een energiewet waar niet aan te tornen valt. Je krijgt dus alleen maar een heel groot ‘wattenhoofd’, maar lost er niets mee op. De emotie blijft.
- Weerstand is de meest zekere manier om iets voort te laten duren.
Dus als jij weerstand geeft aan een vervelend gevoel, dan blijft dat vervelende gevoel bij je.
- Emoties verwerken is gewoon geen functie van de hersenen.
Je gaat ook niet naar de bakker als je auto stuk is.
Heel bovenstaand verhaal neemt in werkelijkheid een fractie van een seconde in beslag, zo snel gaat dat, dat gaat op een onbewust niveau, maar als je het eens in slowmotion zou bekijken en analyseren, dan kom je op bovenstaand uit
Emotie komt binnen.
Schrikreactie.
Direct verplaatsen we deze naar ons hoofd om weerstand te geven of hem te ‘overdenken’
Gevolg: energie van de emotie blokkeert in je lijf en zet je zo vast.
Hij kan er niet meer uit.
Hoe kunnen we dat nu dus anders doen om zo snel mogelijk van die vervelende energie af te komen?
Terug gaan naar waar alles begon.
Laat de weerstand los.
En ga terug naar je romp, daar waar die emotie binnen kwam.
Ervaar waar je die ‘vervelende sensatie’ voelt.
Ga daar eens naartoe met je aandacht.
Geef erkenning aan die emotie.
Dat is het enige wat die emotie wil: erkenning.
Het is net een klein kind wat om aandacht vraagt.
En wat doe je daarmee?
Een aai over de bol of even mee op pad om iets leuks te doen en daarna heb je geen kind meer aan ze, want ze hebben de erkenning gekregen en hebben hem dus niet meer nodig.
Dat is precies hetzelfde met emoties.
Ze willen erkenning, maar we geven weerstand.
Als we dat bij dat aandachtvragend kind zouden doen gaat hij of zij in zijn of haar broek plassen, heeft hij of zij in ieder geval aandacht, negatieve weliswaar, maar aandacht is aandacht.
Dus: geen weerstand geven, want dan bereik je het tegenovergestelde van wat je wilt bereiken.
Erkenning dus.
We geven erkenning aan die emotie.
Die mag er gewoon zijn.
Voel je maar eens gewoon boos of verdrietig, maakt niet uit om welke emotie het gaat, het principe blijft hetzelfde. Sta het jezelf maar eens gewoon toe een hele dag te huilen als je daar zin in hebt of lekker boos te zitten wezen. Neem er de tijd voor, niet na 5 minuten denken dat het dan goed is, maar even doorzetten en blijf de emotie vooral fysiek voelen, dus in je lijf.
En als je dat doet gaat de gestagneerde energie gewoon weer lekker stromen en dan loopt de ‘vervelende’ emotie gewoon weg via je voetzolen in de grond, dat is de enige plek waar deze eruit kan.
En dan denk je ineens: “Waar is hij nou? Ineens is het weg? Het raakt me niet meer.”
Emoties horen bij het leven.
Die kun je niet ontlopen, het zijn de kleuren van het leven.
Maar hoe jij ermee omgaat, daar kun je wel wat aan doen.
Het is een simpel trucje.
Probeer het eens.
Het zal je goed doen.
En als het niet 1,2,3 lukt, dan probeer je het de volgende keer weer.
Reactie plaatsen
Reacties
De emotionele vuistslag was zo herkenbaar. Ik loop al jaren met een plek daar, die is soms niet eens aan te raken. Zo gevoelig.
Nu snap ik eindelijk waarom. Loop met heel veel boosheid rond.